Recreatie/

Ik sla haar gade.

Ieder stukje oppervlak acht ik interessant.

Iedere onverwachte beweging - het gaan verzitten, rondkijken, doorstrepen -

verstelt me; de mogelijkheid van onze blikken die kruisen stopt mijn adem.

Maar ik moet haar ogen zien.

Vanwaar deze belangstelling?

Ik weet het niet.

Misschien zijn het de haartjes op haar arm, die de zon reflecteren.

De manier waarop ze het drinken naar haar mond brengt.

Of de vastberadenheid waarmee ze leest.

Ik ben als een spion; een onderdaan die huivert van iedere interactie.

Ze laat me trillen.

Het doet haar niets.