liefhebben kan, zomin kan je ooit
genoeg van poëzie zijn doordesemd,
maar je hoeft niet meer, iedere dag - ze is deel van je bloed,
je vezels, je hartslag geworden, soms denk je bijna zelfs:
wanneer men mij opensneed, zouden de verzen
dan als vlinders naar buiten fladderen?
Het glanst allemaal als scherfjes onvergankelijkheid,
je leeft zowel in het begin als aan het einde der tijden,
in jou wordt de wereld geschapen, in jou
is al wat er rest een handjevol sintels,
in jou gaat de dood elke dag als een gek te keer
opdat ook de volgende ochtend de leeuwerik zal zingen.
van Cees Buddingh
Geen opmerkingen:
Een reactie posten