leeuwen die schreeuwen laten de
esthetiek te ruste met hun ziel en
zaligheid. het strand zinkt en je
moet nog gevoerd worden. kus en
sloop de menigte drijft uiteen door
de jager met zijn loop. alleen in
bed gewikkeld in het laken van
vergenoegen. we slingeren koud
door onze spinsels zo gebouwd
en vertrouwd gaat het verder. de
dauw komt al weer aan met haar
melkflessen. doe maar open dan
kunnen de rouwende vrouwen
naar binnen en laat ons stil zwijgen
kijkend naar het fruit dat nog rustig
slaapt in de morgen. de heuvels
wisselen van plek terwijl het langzaam
oplost tot een hoopje stof dat ik ooit
moet zijn geweest. één wordt met
de hoorbare ruimte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten