Als een komeet vliegt het door de voordeur.
Met stukjes hagelslag.
En een kaars.
Het ziet er heerlijk uit.
Zo liefdevol, zo kleurvol.
Het liefst zou ik ‘m helemaal opeten.
Verorberen, van de slagroom tot het deeg.
Maar dat zou zonde zijn.
Van alle kleuren, alle letters.
En toch, hij staart me aan.
Smeekt me om ‘m op te eten.
Ik denk dat ik maar een hapje neem.
Uit liefde.
Voor de taart.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
wouw dit is mijn lieveling gedicht! Ik vind het echt heeel mooi verwoord!Ö Geen grapje!
Dankjeeee ^^
Een reactie posten