En de regen wist alle sporen.
De schuddebuikjes zijn gered maar het vuur is al gedoofd.
Mijn hersenen protesteren tegen de neergaande oogleden.
(Uiteindelijk is iedereen saai.)
De modder smelt, ballonnen dwarrelen.
Terwijl de zon rust.
Het glooiende gedrup op de tent is als een slaaplied in de morgen.
Schrijven wordt te moeilijk.
Maandag 18 augustus 7:38, toen ik de enige was die niet sliep.
1 opmerking:
Zolang de schuddebuikjes maar goed terecht komen. Dan hebben we genoeg reden om vrolijk te blijven en niet weg te zakken in het verdriet van het afscheid.
Al is het alweer bijna een maand geleden.
Een reactie posten