EFIL ESOOHC

Regendruppels op het raam.
Regendruppels in mijn haar.

Okee, jongens en meisjes, het moment is aangebroken.
Ik ga nu proberen iets normaals te schrijven!
"Godzijdank! Ik dacht dat je het nooit zou vragen!''
Hou je mond, tante Corrie.
Want ja, dat is wel voornamelijk de bedoeling van een weblog. Dat je iets schrijft. Wat mensen lezen. In plaats van al dat gedoe. Ofzo.

Eerste poging:
Soms begrijp ik mensen gewoon niet. Hoe ze denken en wat ze doen.
Ze lopen doelloos door Hoog-Catherijne, op weg naar de Media Markt. Of de McDonalds. En dan denkt mijn ene helft ''Jesus, ga iets nuttigs doen!'' en mijn andere helft ''Thom, die mensen mogen doen wat ze willen en dat is hun probleem''. En dat weet ik ook wel maar toch, ARGH!
En het ergste vind ik nog dat ze er helemaal niet bij nadenken wat ze doen. Of er compleet vrede mee hebben. Nog raarder.
Ze stralen een zekere zelftevreden en -verzekerheid uit die ik me gewoon niet kan voorstellen. Alsof die mensen een brief uit de hemel kregen met de zin ''GA NU WINKELEN, DAT IS JE LEVENSDOEL.'' en dat ze toen dachten ''Hey ja! Da's best een goed idee!''
En daar lopen ze dan.
Door de regen.
Doelvol en zinloos. (Of andersom?)
Ben ik één van hen?
Waarschijnlijk.

Wouw! In één keer gewoon! Poehee.
Het koste wat moeite, maar dan heb je ook niets.
Graag gedaan hoor.

x.