maandag 11 oktober 2010

En sueños

Ik had een date met Loes, maar ze heette anders en leek op Clara of Rosa. We liepen ergens heen door de stad en ze vertelde me dat ik de verwezenlijking van de verloedering van de samenleving was. Dat stelde ik niet zo zeer op prijs, waardoor we begonnen te bekvechten en daarna met elkaar op de vuist gingen.

/

Ik werd wakker en stond op om te douchen, maar Eduardo was me voor. Ik liep terug naar mijn bed en zag dat er overal om me heen enorme sprinkhanen zaten, geordend in een raster per vierkante decimeter.

/

Mijn vorige kamer, in Slotermeer, bevond zich in een kelder in een sloppenwijk op de rand van Amsterdam. In dat huis woonde ik met mijn hele familie. Terwijl we bezig waren met schoonmaken, riep Simon Vinkenoog om hulp. Hij vertelde ons dat hij te oud en te wijs was om te lopen en dus brachten we hem thuis op de snorfiets.

6 opmerkingen:

Anoniem zei

mooie dromen

Mellie. zei

Herinner je ze eindelijk?

Thom v. Hoek zei

Ja! Steeds vaker en dan schrijf ik het op, dat helpt ogenschijnlijk. Heb jij nog mooie? Want die van jou zijn 't beste.

Mellie. zei

Ja! Haha, tijdens het liften had ik er een mooie, mistige. Ik zal hem je even mailen! (Want ik wil niet studeren! :D)

Mellie. zei

Iets minder surrealistisch dan doorgaans, maar daardoor was deze juist mooi. Ik droomde deze droom terwijl ik in de buurt van barcelona naast het tankstation aan het slapen was op mijn terugreis al liftend van Alicante naar Rotterdam en schreef hem meteen op toen ik wakker werd. Vermoeidheid en slaap en paranoia. Met een mooie toepasselijke contemplatie aan het eind die aansluit op je blogpost. Geniet!


"..And I was young en het was met voetbalkamp. En mijn vader nam een foto met mijn wegwerpcamera en in plaats van de hele groep riep ik dat hij een foto van het eenzaamstaande jongentje met een Spanje t-shirt moest nemen. En ik kreeg twee liften. Een van wat de drummer van Blur leek, en op het einde at hij een worst. En een van geloof ik Vincent. Het was donker, met vreemde belichting. Maanlicht zeg maar dan artificieler. Het was bij een tankstation, of misschien bij een kasteel. Ik legde de eerste set ontwikkelde foto's op het tafeltje. Eerste set herinner ik niet meer. In de auto at de worstman een worst. Ik kwam bij een ander tafeltje en doorzocht de asbak en de tafel voor een bepaalde sigaret. Veel peuken die nog gloeien, maar niet de goeie sigaret. De Amerikaanse vrouwen (en knappe -) zeiden 'why don't you use this,' schertsend, en haalden een zakje wiet dat tot de rand gevuld was tevoorschijn. Ik zei ze dat ik die niet hoefde en ging terug naar ons tafeltje. Een hoop mooie foto's had ik genomen. Op een die ik niet had genomen zag je een groepje. Sebastien in het midden van de foto, ik meer rechts, rondom wat meer kinderen in voetbaltenue, en helemaal rechts het spaanse jongentje alleen. Daarna een foto van hem, waarbij allerlei mensen voor de foto langs liepen. Toen dacht ik misschien dat ik wakker was. Ik bewonderde dat ik zo jong al zo'n artistiek oog had, en beeldde me in dat ik tegen de Amerikaanse vrouwen had gevraagd hoeveel het kostte. Te duur en ik kwam uit Amsterdam. Dat wilden ze op m'n paspoort zien. Dan zou ik 'what are you, FBI or something?' zeggen, waarop de linker (bruin haar) een pistool tegen mijn hoofd zet. Ik bedacht me hoe ik ze alletwee aan zou kunnen gaan. Ik lag te slapen bij het station. Er was een Spaanse jongen die soms langsliep. Hij liep halfnaakt. Hij was niet gespierd, maar gewoon te droog. Ik viel weer half in slaap en foto's en de drummer en auto's. De jongen liep op een gegeven moment langs en bleef boven me staan. Ik voelde al zijn malicious intent, maar ik vroeg enthousiast hoe het met hem ging. Hij antwoordde m'n vragen wel. Toen keek ik op. Ik had het maar half door, wat op de grond lag. Sneeuw! In Spanje, in de zomer? Ik vroeg dat aan hem, en onderwijl begon hij met mij proberen te schoppen. Ik ontweek hem gemakkelijk terwijl ik nogsteeds normale conversatie verwachtte. Toen kwam de kick in dat ik echt moest opstaan om me te gaan verdedigen, en was ik wakker.
Ik ben hier, op het tankstation bij de poort van Barcelona. Door m'n backpack kreeg ik te weinig bloed nog naar m'n hoofd, m'n hersens voelden stijf zoals wanneer je een stijf been hebt. Sneeuw?

Dit in retrospect schrijvend leek mijn onstpannenheid tegen het vechten wel op M. In fact, het opklaren van m'n hersens in combinatie met het koele windje in m'n nek voélt zelfs wat als M.

I wonder.



Als we dromen kunnen herinneren, herinneringen van nooit gebeurde dingen, hoe kunnen we dan óóit onze persoonlijke herinneringen vertrouwen? Terwijl we slapen worden de raarste dingen bedacht en daarvan blijven beelden ons na. Wie zegt ons welke herinneringen wel of geen droom was? Misschien droom ik nog. PLEASE WAKE UP

Thom v. Hoek zei

Jezus, geniaal.