woensdag 10 december 2008

The Age of the Understatement.

“Emoties tonen is een teken van zwakte.”
Er zijn veel mensen die dat beamen. Gevoel is onnodig en overbodig.
Het is iets waar we zonder kunnen. Wat bij openbaring alleen maar in de weg zit.
Ratio, dat is de oplossing. Met nadenken komen we er wel.
Net zolang redeneren tot je het begrijpt.
Veel succes. Dat lukt je toch nooit.
(Als ik over dit onderwerp nadenk word ik altijd zo pissig. Hoe kun je zo naïef zijn? Ik begrijp het gewoon niet. Misschien is dat het punt. Maar dan nog blijf ik bij mijn mening. Nog een andere vraag: zijn meningen gebaseerd op rede of gevoel? Of allebei?)
Een mens heeft gevoel. Een persoonlijkheid heeft passies.
Passies brengen geluk. Waar je gelukkig van wordt zit ín je. Het gevoel van herkenning. Het idee dat je thuis bent, het besef dat je hebt gevonden wat je zocht.
Passies zijn ondergewaardeerd.
Hoe redeneer je de mooiste dingen die er zijn?
Die vallen toch niet te begrijpen? Is dat niet juist de pracht ervan?
De mens onderscheidt zich van andere dieren door twee dingen: verstand en gevoel.
Emoties zijn net zo belangrijk als gedachten.
Waarom wordt de geest dan als wijzer beschouwd dan de ziel?
Sinds wanneer is verstand belangrijker dan gevoel? Wat heeft ervoor gezorgd dat wij zo denken?
Het is vast de schuld van religie.
Terug naar de Romantiek. Alsjeblieft.
Is dat nog mogelijk?

1 opmerking:

Anoniem zei

De mens onderscheidt zich niet van een dier, de mens ís een dier. Een dier met een groter brein waar wij graag naar referen als 'de rede'. Bovendien heeft een dier ook gevoel, ook emoties. Ik vind het evengoed onzin dat mensen alles proberen onder te brengen binnen de ratio, maar ook dat de mens zich altijd ziet als iets dat verheven is boven dieren in plaats van slecht een onderdeel van.